“Hé Boxtel, hoe is ‘t?” Met die woorden heette cabaretier Henry van Loon donderdagavond 17 oktober zijn 250 toehoorders in Podium Boxtel welkom, om vervolgens in onvervalst Brabants verder te gaan: “Het is toch een bietje een thuiswedstrijd voor me vanavond.” De in Oirschot geboren en getogen grappenmaker trok een opvallend jong publiek naar de Boxtelse theaterzaal. Het werd een avond waarin bulderend gelach en stiltes elkaar afwisselden. Soms uit ongemak, soms door ontroering.
Van Loon begint zijn vijfde soloshow, die toepasselijk ‘Onze Henry’ heet, met een uiteenzetting over zijn ‘passies’ (wat hij overduidelijk een jeukwoord vindt), zoals daar zijn karten, formica en vooral motor rijden, door hemzelf een ‘behoorlijk eclectische passiemix’ genoemd. Net zo makkelijk gaat hij door over de recente aankoop van zijn eerste huis en bijgeleverde gladde makelaar Erland. “Weet je wat notariële kosten zijn? De notaris print dingen en die moet ik betalen.” Hij wijdt uit over het fenomeen elektrische fiets en vertelt over zijn reis naar Los Angeles en zijn vakantie in Thailand.
Ongemak
Zijn grote lijf gehuld in een simpel wit t-shirtje brengt Van Loon al zijn grappen droog en onderkoeld, daarbij zorgend voor een zeker ongemak. Hilariteit verzekerd. Naarmate de show volgt, neemt het absurdistische gehalte toe, tot en met de beschrijving van een tantrische liefdesdans met een aap.
Simpel maar niet makkelijk
Maar wie bij Henry van Loon enkel aan harde grappen, snelle overgangen en wonderlijke verbanden denkt, doet hem zeker te kort. Rode draad van de voorstelling vormt het overlijden van zijn moeder in 2017 en zijn vader, die alleen achterblijft. “Ze leefde, ze stierf, ze is er niet meer”, zo stelt hij. “Heel simpel, maar niet makkelijk.” Liefdevol vertelt hij hoe moeder fel tegen tatoeages was, maar hem op haar sterfbed een envelopje met honderd euro gaf, om er eentje te laten zetten. En hoe ze de kleine dingen waardeerde: “Even op de fiets naar het tuincentrum om een bloemetje te kopen.” Het zorgt voor tranen op de wangen van twee aanwezigen bij wie de herkenning groot is.
Kwetsbaar
Van Loon schetst fraai het beeld van zijn vader, die in de keukenkast met glazen deurtjes de kristallen glazen vervangt door blikjes levensmiddelen. “Ik ben zo trots op mijn vader, ik snap alleen niet dat ik hem dat niet kan zeggen.” Hij heeft tussen alle grappen en grollen door het lef om zijn eigen kwetsbare kant te laten zien. Precies dat maakte ‘Onze Henry’ donderdagavond in Podium Boxtel zo boeiend.
Tekst: Hettie van der Ven